Canon EOS 100D • Tamron SP 150-600mm F/5-6.3 Di VC USD • @600mm • F/8 • 1/1250 sec • ISO 400
หนึ่งในคุณสมบัติที่ดีซึ่งผมคิดว่าตากล้องทุกคน ควรมีก็คือ “การคาดเดาอนาคต” อันนี้ผมไม่ได้หมายถึงอภิญญาอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์อะไรอย่างใดนะครับ แต่หมายถึงเราควรคาดการณ์ล่วงหน้าถึงสิ่งที่น่าจะเกิดขึ้นในลำดับถัดไป หรืออาจจะผสมโรงด้วยคำว่าจินตนาการด้วยก็ยังได้
ซึ่งมันก็ไม่จำเป็นต้องถูกต้องเสมอไปครับ มันอาจจะเกิดหรือไม่เกิดขึ้นก็ได้
อย่างเวลาที่เราเตรียมตัวจะไปถ่ายภาพ อย่างน้อยเราก็ควรจะจินตนาการเอาไว้บ้างว่าสถานที่นั้นๆ จะเป็นอย่างไร เราอยากได้ภาพได้แสงประมาณไหน แล้วถ้าเกิดปัญหาเราจะแก้ยังไง ฯลฯ เพราะบางทีมันจะทำให้เรามีการเตรียมตัวให้เหมาะสมแม่นยำได้ด้วยอีกต่างหาก
หรือในขณะที่ถ่ายภาพเราก็ควรคาดการณ์ว่าอะไรจะเกิดขึ้นได้อีก บ้าง?…ทั้งหมดนี้ก็เพื่อที่เราจะสามารถวางตำแหน่งกล้องวางตำแหน่งโฟกัส รวมถึงปรับตั้งอะไรต่ออะไรได้เหมาะสมกับเวลา เพราะเราได้เตรียมการเอาไว้รอเรียบร้อยแล้ว
นางนวลแกลบในภาพนี้ไม่ได้เกิดจากความบังเอิญที่ลั่นชัตเตอร์ได้เหมาะเหม็ง แต่ผมยืนสังเกตอยู่ครู่หนึ่งแล้วว่ามันเกาะอยู่บนปลายไม้ไผ่นี้แล้วก็พุ่ง ตัวลงไปจับปลาซึ่งบางทีก็ได้ปลาบางทีก็ได้แห้ว ก่อนจะบินร่อนออกไปวนถลาลมอยู่สักพักแล้วก็กลับมาเกาะใหม่
…เดี๋ยวมันต้องกลับมาอีกแน่ๆ ระบบคาดการณ์ล่วงหน้าของผมทำงานทันที พอๆ กับที่มือก็ยกกล้องขึ้นส่องเพื่อจับโฟกัสแล้วปรับค่าอย่างที่มันควรจะเป็น จากนั้นก็ รอ…
ตาขวามองในช่องมองภาพ ยอดไผ่ปักเด่สนิทนิ่งอยู่ตรงกลางกรอบสี่เหลี่ยมนั้น ส่วนตาซ้ายทำหน้าที่ในการมองภาพกว้าง แหม่…นึกภาพไปก็คล้ายกิ้งก่าคาเมเลียนที่มันแยกลูกกะตาในการมองได้หลายทิศ นะครับ แต่ลองฝึกดูเถอะว่าคุณก็ทำได้จริงๆ และมันก็เป็นประโยชน์ด้วย
ตาขวาในช่องมองภาพเฉพาะกรอบสี่เหลี่ยมมองไม่เห็นหรอกว่านกกำลังจะร่อนลงมา เกาะแล้ว จะทันเห็นก็ตอนที่มันเกาะบนยอดไม้พอดีนั่นแหละ แต่เพราะตาซ้ายคอยดูอยู่ว่านกกำลังลงแล้ว เตรียมพร้อมให้ดี ส่งสัญญาณต่อไปยังตาขวาคอยจับจังหวะในช่องมองภาพ เมื่อมันแว่บเข้ามาสมองก็สั่งการให้นิ้วลั่นชัตเตอร์เปรี๊ยะ! ออกไปทันที
…เจ้านางนวลแกลบกลางแสงแดดตัวนี้ก็ถูกสตาฟเอาไว้ในภาพถ่ายของผมก่อนที่มันจะทันได้แตะปลายยอดไผ่ที่ไร้ชีวิตนั้นไปตลอดกาล
ปิยะฉัตร แกหลง
